تو دل کویر... لای مزاییک های پیاده رو... زیر سایه علف های توی باغچه...اون دوتا برگ تازه بالا اومده از خاک رو ببین... لبخند بزن بهشون... به کسی نگووو... این دوتا برگ شاید فقط برای شادی تو بالا اومدند...
خیلی حساس نباش که چه گیاهییه... سبز و کوچولو... برای بیدار کردن تو کافیه... اگه خوابت سنگین نباشه...
اگه انقدر کور نشده باشی که بتونی قشنگیش رو ببینی...
وقتی داری عرق میریزی... وقتی چشمات تار شده... وقتی اشک جلو دیدنت رو میگیره...کلاغ روی سیم رو ببین... داره بهت میگه قوربون غمت بچه خوشگل... دنبال بلبل و قناری یا طاووس نگرد... شاید سهم تو وسعت بزرگ چشم های همون کلاغ باشه... اگه دلت دل باشه و چشمات چشم خدای خودت رو تو چشماش میبینی... خوب نگاه کن...
اگه یه روزی روزگاری یه لبخند به اضافه یه دسته گل بزرگ تقدیمت شد...اگه نگاهش نگاهت رو دزدید... اگه سرخی لب هاش خمارت کرد... اگه سرخی گل های رز مخملی کشیدت تو خودش... اگه عطر اون تک شاخه گل مریم که وسط دسته گل گذاشته شده مستت کرد... مواظب باش هوایی نشی... صبر کن... وقتی کفش دوزک روی خزه های وسط دسته گل بال هاش رو باز کرد... وقتی زیر بال هاش رو نشونت داد... فقط سکوت کن... وقتی پر کشید و رفت... حالا چشم هات رو به صاحب لبخند بده و برو دنبال کفش دوزک... معطل نکن... باید تو هم پر بکشی... قبلش لبخند زدن یادت نره...سرخی لبخندت رو نشونش بده... اما توقف نکن...
صدای کولر... جای پا... برو بالا... کل مسیر به لرزه افتاده... قدم بعدی... نترس...
دست های رها... آزاد و بی صدا... جمله ها... سنگ هایی که به سمتت میاند...
هیچکس تنها نیست... اگه قبولش داری... سفت محکم وایسا جلوش... حرفت رو بزن...
گل های روی میز... اعتماد کن... طناب رو رها کن... فحش کشش کن... یه چیزی هست... باور کن...
تفکرات پیچیده... نمیشه نوشت... مقایسه نکن... متنفرم از مقایسه... درد ها رو باید فهمید... ذهن ها رو نباید جستجو کرد... نمیتونی بری در اعماق وجود... غم و تنهایی... غم مثبت... غم منفی... مثبت در منفی تو روح معلم ریاضی...قافیه هم میخوای بچه رو...
گل به روی شاخه زیباست... میشه خودت رو بسازی... با دیدن یه مورچه... پاهات رو بزار تو جوب آب... مورچه ها رو خیس نکن...
دیووونه نشدم... خدا عالمه... جهالت هم بده ها... کاش حداقل نمیدونستیم جاهلیم... مینویسی پاک میشه... مینویسه پاک میکنه... مداد بهتره یا خودکار... پاک کن هم به درد میخوره؟... چرا ویروسس هایی که تو فلش سیستم بغلی هستند جیغ میزنند؟... دارند میمیرند... مرده شوری چه طوره؟... وقتی کل مسیر میلرزه باید چیکار کرد؟... رفتن و نرسیدن...
سرعت اینترنت بالا... امتحان... برای چی؟... باید شک کرد تا بعدش به یقین رسید... خدایا همه چی خوبه فقط وقتشو بیشتر کنید... یه جوب آب شاید بزرگترین نعمت یا ثروت دنیا باشه...به شرطی دمپایی هات سالم باشه...
توقعات بالا... چی میخوای... خریت همچنان باقیست... میخندی؟... بخند... به من چه... به تو چه... دیوانگی هم عالمی دارد... وقتی نمیشه مثل بچه آدم نوشت مجبورم اینجوری بنویسم...
عزیز من... نداریم... عقل... علاقه... نیاز...نداریم... شناسایی روحیه ها... شخصیت شناختنی نیست... هست... بسه دیگه... زیادتون شد...نه سلام داشت نه خداحافظ...
باران، دم به دم مرا تو آزردی
باران سرنوشتم را به یاد آور
باران سرگذشتم را مکن باور
من غریبی قصه پردازم
جون غریقی غرق در رازم
گم شدم در غربت دریا
بی نشان و بی هم آوازم
بازهم آمدی تو بر سر راهم
آی عـــــــشق میکنی دوباره گمراهم...
دیریست قلب من از عاشقی سیر است
خسته از صدای زنجیر است
سلام
اول دوست دارم شعری رو که پرستو خانم لطف کردند و تو وبلاگشون نوشتند رو اینجا کپی پیست کنم و تشکر کنم از ایشون. با اجازه پرستو خانم.
جام دریا از شراب بوسه خورشید لبریز است،
جنگل شب تا سحر تن شسته در باران،
خیال انگیز !
ما، به قدر جام چشمان خود، از افسون این خمخانه سر مستیم
در من این احساس :
مهر می ورزیم،
پس هستیم !
فریدون مشیری زیبا سروده... مگه نه؟
دوم میخوام اس ام اسی که دوستم داده بود رو براتون بنویسم . یه کم سیاسیه اما ...
کی بود ؟ کی بود؟ من که نبودم که... از سیاست متنفرم.
به کورش چه خواهیم گفت
اگر سر بر آرد ز خاک
اگر باز پرسد ز ما
چه شد دین زرتشت پاک
چه شد ملک ایران زمین
کجایند مردان این سرزمین
چرا حال ایران زمین نا خوش است
چرا دشمنش این چنین سر کش است
چرا ملک تاراج میشود
جوانمرد محتاج میشود
بگو کیست این ناپاک مرد
که بر تخت من اینچنین تکیه کرد
سلامی به زیبایی یه مورچه
احوال شوما؟
اومدم که یه حالی به خودم و بقیه بدم و برم.
آخه چه وضعیه؟... مثلا تو بهترین و زیباترین ما سال هستیم(البته من که خودم تو همه ماه ها یه کیفی واسه خودم میکنم) اما هر وبلاگی که میرم غمگین نوشتند یا فوقش عاشقانه. میخام شاد و دیووونه وار بنویسم. بدون هیچ موضوعی و مرضی.
خدا رو شکر الان خوب خوبم و زندگی هم جاریست و عجب زیبا هم جاریست.
دلم میخاد همه بیاند و نظر بدند و نهایت شاد بودنشون رو بخونم و ببینم.
بابت پست های قبلیم که یه کوچولو غمگین بود ببخشید. جوانیست و هزار درد و مرض و البته هزار و یک آرزو.
راستش تصمیم گرفته بودم که تریپ غم و تنهایی بردارم اما نمیدونم اشکال از کجا بود که نشد. تو ذات من نیست. امروز خیلی حال کردم و شادم یا شاید هم تصمیم گرفتم که شاد باشم یا شاید هم شرایط و محیط منو شاد کرده.
فرزاد جووون یه کاری کرد که در اون لحظه خیلی به من حال داد و کیفور شدم و ذوق مرگ شدم.
داشت سیگار میکشید و من سمت راستش نشسته بودم و باد دود سیگار رو میاورد به سمت من . بلند شدم و رفتم اون طرفش و کمی اون طرف تر نشستم. در یک حرکت جانانه و دلبرانه سیگارش رو بیخیال شد و انداخت. خودم دلم برای سیگاره سوخت اما از پیروز شدنم حال کردم و به خودش هم گفتم که چقدر حال داده. سیگار بیچاره دومتر اونطرف تر مثل بدبخت ها افتاده بود و هی دود میکرد و با حصرت ما رو نگاه میکرد.
چند تا موضوع اجتماعی نصیحتی و طنز دارم اما انگوشتام یاری نمیکنند و همچنین مغز کوچولوم.
ایشالا مینویسمشون
نبینمتون غمگین برو بچ........خوش و خرم باشید