از ریتم بالا رونده افتادم پایین...

سلام 

غلط کرد اون که گفت تکراریه. 

بعضی وقت ها این موجود بی مغز که خودم باشم در یک پروسه زمانی طولانی مدت یا کوتاه مدت یه اندوخته ی غم و دلتنگی برای خودش جمع میکنه. بعد از چند وقت صبر و حوصله و گند اخلاقی و... سوپاپ های این مغز تو خالی به کار میفته و نفس به لرزه میفته و... خلاصه اگه خدا کمک کنه و شرایط محیا بشه یه جوری غم و دلتنگی های ناشی از بی دردی و شکم سیر از درون وجودم میریزه بیرون و خالی میشم و شنگول تر از پیش به حیات بی فایده خودم ادامه میدم. فکر کنم همه شما جانوران عزیز هم همینجوری باشید. یه ریتم خیلی ساده. کم کم میری بالا... بعد یه دفه میترکی... بعد میای سر خونه و زندگیت. روز از نو ریتم بالا رونده از نو... 

خلاصه. جووونم براتون بگه که گلهای باغ زندگی نگران باغبون باغ زندگی نباشید که الان به مدد فرزاد جونش و یه لیوان گنده که اسپیشال خودمه و دیروز پر از آب شد و تو حلق من خالی شد و بقیش که به شما ربطی نداره و... خوب شده. احتمالا رفت تا دوباره سوپاپ هام بترکه و یه پست از دل بر آید دیگه بنویسم. 

میخواستم این نوشته رو چند روز دیگه منتشر کنم که حال اون قبلیه از بین نره و نظراتش زیاد بشه و یه چهار نفر برام دل بسوزونند و یه کم حال کنم اما دیدم نمیشه. 

آدم باید یه کم ثبات داشته باشه. مگه من دیروز نگفتم دیگه نمینویسم... خب ببخشید... اشتباه لپی بود. شاید هم دیگه ننوشتم.

خدا نگهدارتون