چسبیده روی زمین

سلام 

موضوع ندارم برای نوشتن...یعنی چیزی که به درد شماها بخوره ندارم... تو این مدت کوتاهی که اینجا مینویسم فهمیدم که برای نوشتن یه استارت درست و حسابی نیاز دارم... یه موضوع... چند خط نوشته به درد بخور نیاز دارم تا بتونم بنویسم. 

از اولش همینجوری بودم...دبستان و راهنمایی که انشا داشتیم همیشه درد من این بود که نمیتونستم شروع کنم به نوشتن و اکثرا دست خالی میرفتم سر کلاس و خدا خدا میکردم که معلمه سراغ من نیاد. چند باری که نوشتم معلم گیر داد که خودت ننوشتی...هی میگفت این یه آرایه ی ادبیه٬ اینو از کجا آوردی... 

یه تیکه از شعر سهراب رو که تو یکی از انشا هام نوشتم یادم نمیره... تا ته کوچه شک... تا هوای خنک استغنا... خدا مامانم رو برام نگه داره که کمکم کرد سهراب رو بفهمم... یه کوچولو فهمیدم... 

دیروز این جناب فرزاد جوووونم هشت کتاب سهراب رو خرید برام اما هنوز نداده بهم...دیشب خراب بودم... بیچاره ترسید کتاب رو بده دستم و من با کتاب خودم رو به باد بدم... 

دیشب خیلی سنگین شده بودم... چسبیده بودم به زمین... بغض کرده بودم... اشکم نمیومد...یعنی دردی نبود که اشکم بریزه... کاش دلم شکسته بود تا زار زار گریه میکردم... کدوم خری اولین بار گفت مرد که گریه نمیکنه؟؟؟ 

البته من که مرد نیستم... برو بچ میگن بچه ای هنوز... منم که با این بچگی هام حال میکنم... 

چرا اگه یه نفر ساده و یه رنگ باشه میگن بچه ای... یعنی واقعا همه باید مثل گرگ به همدیگه نگاه کنند؟ 

دیشب رفته بودم تو فکر که یه کاری بکنم که برم بالا... حیف که از این قرتی بازی ها بلد نیستم... 

دقت کردید هر وقت میفتم رو دور نوشتن دیگه ول کن نیستم...یکی هم نمیاد یه نظر درست و حسابی بده... یکی بیاد به من فحش بده... 

دیشب درخت بیچاره رو انقدر زدم که خسته شدم... خسته نشدم... دیگه کاج دم دستم نبود که بزنم بهش... 

چرا من دارم همه چیز رو اینجا مینویسم؟ 

اینم وبلاگ... فایدش اینه که همه میفهمن چه جونور مزخرفی هستم. 

البته هنوز خودم رو دوست دارم... کاش هیچکس رو دوست نداشتم... کاش میشد برم...آخه بگو بدبخت کجا میتونی بری... 

الان خوبم... هی نظر ندید بگید چی شده؟ چرا غمگینی؟ و از این چرت و پرت ها... 

البته نظر بدید چون بی تعارف دلم رو به این نظر ها خوش کردم... 

نمیگم خدا حافظ چون تکرارییه...تموم شد ...خودتون برید.